Hz. Ömer, Cennet ehlinin kandili o büyük sultan, Halifeliği devrinde bir gün sabah namazını kıldırmak üzere seher vakti evinden çıktı… Mescid istikâmetinde gidiyordu ki, gecenin alaca karanlığında yıldırım hızıyla önünden sekiz on yaşlarında bir çocuk geçti…

O mâsüm yavru serçe kuşları gibi çırpınarak giderken, Koca Halife de ardından koştu ve onu kolundan yakaladı:

-Ey çocuğum, dedi, bu vakitte, böyle nefes nefese nereye gidiyorsun? Hiç senin yaşındaki bir çocuk gecenin bu vaktinde böyle koşar mı? Olacak şey mi bu?

Çocuk:

Ben, dedi, namaza gitmekteyim. Namaza gidilmez mi?

İslâm Devletinin reisi ve adalet tahtının sultanı, tâ gönülden bir âh etti de dedi ki:

-İyi ama, sana henüz namaz farz değil ki… Bu gayret nedir?

O altın kalbli çocuk, altın gibi bir kelime ile cevap verdi:

Ey büyük adam! Dün mahallemizde bir çocuk öldü. Ecel askeri kapımızda nöbet tutarken ben nasıl kendimi emniyette hissederim? Bu sebeple fırsatı ganimet bilip Rabbime kulluk etmek istedim!